Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Μόχα...

Είναι κάτι μέρες παράξενες, που για να σωθείς από σένα τα φορτώνεις όλα στα τραγούδια.
Και φτιάχνεις soundtrack (sic)... Μουσικό πρόγραμμα για να πας από το σπίτι σου ως το Ναό της Λίγδας "...κι η πείνα μου θηρίο.." και ονειρεύεσαι το σουβλάκι τίγκα στη μαργαρίνη..
Soundtrack όταν γυρνάς το βράδυ από τις τσιπουροεξορμήσεις.. Απογοήτευση του περαστικού άρα "..τίποτα δε χάθηκε ποτέ από κανέναν..". Ενθουσιασμός άρα "..tonight i' ll try to fall in love again..", και άλλα τέτοια καμμένα. Βεβαίως τα πιο εμπνευσμένα πλεηλίστια τα φτιάχνεις στη στάση του λεωφορείου. Εκεί στη ντάλα του ήλιου ,με τον ιδρώτα να έχει κολλήσει ανάμεσα στα φρύδια και να μη λέει να φύγει και την εξάτμιση του μαλάκα με το παπί που μαρσάρει για να ρίξει την ξώφτερνη γκόμενα δίπλα σου. Σ' αυτό λοιπόν το πραγματικά ειδυλλιακό σκηνικό σου έρχονται τα καλύτερα τραγούδια στο θολωμένο σου το μυαλό... Από το "λουλουδού μου ,λουλουδού μου είσαι πάλι εσύ στο νου μου.." μέχρι το Superstar των Sonic Youth...

Το λεωφορείο 'ερχεται και στο σημείο αυτό ξεκινάς να γυρίζεις το προσωπικό σου βιντεοκλίπι. Κάτι το εξωτικό πατρινό τοπίο, κάτι η θάλασσα ,κάτι το γεφυράκι του Ρίου τα πράγματα σοβαρεύουν ...Ξεροκαταπίνεις, συνθλίβεις το γελοίο μυγάκι που σου έχει ζαλίσει τον έρωτα και ετοιμάζεσαι να βιώσεις στιγμές βαθιάς μελαγχολίας.
Εκεί λοιπόν που το μάτι έχει θολώσει από τα γίδια και τα κατσίκια ( μάλλον ο Κέρουακ δεν είχε στο μυαλό του την πατρινή Πανεπιστημίου όταν έγραφε το On the road) τυχαία πέφτεις σε παρελθόντα μουσικά σου κολλήματα.
Εδώ είμαστε...

"Μόχα ο Τρελός ,ο Σοφός ,ο Θλιμμένος. Μόχα αυτός που όσο κι αν πιεί πια δε μεθάει, μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος .Μόχα αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...".

Εσύ, πόσους Μόχα ξέρεις ;

Περιστοιχίζεσαι από Μόχα. Καθημερινά, έδώ στη φούσκα της Πατρινέλας προσπερνάς δεκάδες Μόχα. Ένας απέραντος καταυλισμός γεμάτος θλιμμένους Μόχα που στοιβάζουν τα όνειρά τους πίσω από τα κάγκελα του λιμανιού, ανάμεσα στα γκλομπ των λιμενόμπατσων.

"Μόχα ο Τρελός ,ο Σοφός, ο Τελειωμένος. Μόχα αυτός που τον ξεχώρισε η μοίρα, τρέχει απ΄τα μάτια η σκουριά και η αλμύρα. Μόχα αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος."

Οι Μόχα είναι Τελειωμένοι και συνεχίζουν σε πείσμα όλων να τραγουδούν και να τραγουδούν με φωνές παράξενες και λόγια ξένα. Ξεκουφαίνουν τους "οργισμένους" πολίτες της μικρής Πατρινέλας, οδηγώντας τους σ΄ένα ξέφρενο τηλεοπτικό θέατρο. Στέκουν στην Όλγας χαμογελαστοί. Είναι ο Άμζα ο Αλγερινός που μιλάει γαλλικά. Πολιτικός πρόσφυγας. Γελάει. Όλο γελάει. Σε λίγες μέρες έχει γενέθλια. 24. Ο Τυπούκειτος του μαθαίνει ελληνικά κι εκείνος γαλλικά. Γελάει. Έχει περάσει περπατώντας τα σύνορα ξανά και ξανά και... Γελάει.

Εσύ, πόσους Μόχα ξέρεις;

Εδώ κάτω είμαστε συντονισμένοι στις φωνές των Μόχα που τραγουδάνε ευτυχισμένοι. Όλο το γαμημένο χωριό χορεύει στους ρυθμούς τους και καίγεται από τα πυρετικά τους βλέμματα. Τα γέλια τους θα αντηχούν για πάντα στο λιμάνι.

Φανέρωσέ μου τον Μόχα που κρύβεις κάτω απ' τη μάσκα που φοράς...

Υ.Γ.: "Μόχα", Παύλος Παυλίδης από τον δίσκο Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ομορφα...και ολοι οι μοχα του κοσμου ας τραγουδανε ευτυχισμενοι πια..και ολοι οι υπολυποι ας βρουμε το μοχα που μας περιμενει εδω κ ωρα στη γωνια για να μας δωσει τους χαρτες..στους χαρτες που θα διανυσουμε μοζαμβικυ κ στους μοχα που θα βρουμε..γεια μας!

Ανώνυμος είπε...

μετά από ένα τέτοιο ποστ το κοινό σου είναι και πάλι χορτάτο! μπορείς να ξεκουράσεις για μια βδομάδα το ταλέντο σου, ή μάλλον να το εναποθέσεις όλο στο "ΣούπερΝόβα" σου μέχρι τα γενέθλεια!
κι όσο για τα soundtrack που ψάχνεις, η πρότασή μου μοιάζει απλή αλλά για μένα εύστοχη. Στους δρόμους που περπατάμε κι οι δυο μας, θα συμφωνούσε κι ο Κέρουακ νομίζω, μόνο ένα τραγούδι επιβιώνει. Το μόνο τραγούδι που μπορεί να παίζεται αέναα (τι ωραία ελληνική λέξη, τέσσερα φωνήεντα κι μόνο ένα μικρό "ν") χωρίς να επαναλβάνεται ποτέ:
John Cage, 4'33''

κι έτσι θα μπορείς να ακούς πάντα τα γέλια των Μόχα σου!

φιλιά

δ.

Ανώνυμος είπε...

για να βρεις τον μόχα σου πρέπει πρώτα να κατορθώσεις να κοιτάξεις τους μόχα που σε περιβάλλουν στα μάτια..αλλά και το χαμόγελο τους..γιατί έτσι είναι δεν τους κοιτάς πάντα στα μάτια,δεν τολμάς γιατί κάποτε υπήρξε μέσα στο "ανακατεμένο"από σαβούρες στομάχι σου ένας λουκουμάς..ακόμα κι αν ήταν μικρός υπήρξε..ντρέπεσαι που κατάφεραν να στον ταϊσουν..άσε πάλι τα γιατί..


"αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πρέπει να τα σβήσω τα φώτα του θεάτρου που αφήσατε αναμμένα..θα πάω στην τελευταία σειρά και θα καθίσω στη θέση που κρατήσατε για μένα.."

Ανώνυμος είπε...

Είναι κάτι μέρες παράξενες, που για να σωθείς από τις σαρτρικές κολάσεις σου,τα φορτώνεις όλα σε εσένα.
Περπατάς και σε πνίγει η μπόχα.
Και έρχεται ο Μόχα τρίβεται στα πόδια, γριλίζει αλλά δεν την διώχνει τη Μπόχα από την κόλαση.
Και εκεί που περπατάς φορτωμένος και έχουν φτάσει οι ώμοι στην άσφαλτο, στρίβεις στη γωνία και πέφτεις πάνω σε έναν που κραταει κάτι πορτοκαλί χαρτιά που δείχνουν έναν Μόχα να χλεβάζει τα σίδερα.
Και αυτός με τα πορτοκαλί χαρτιά και τον κουβα σου χαμογελάει.
Όχι με λίγδα.
Καθαρά.
Σηκώθηκαν οι ώμοι.
Απλά. χωρίς ιστορίες και αγρίους.
μ' ένα Μοχαγέλιο.

Nakahara Sunako είπε...

φίλε ανώνυμε που άφησες το τελευταίο σχόλιο...
μάλλον βρήκες τον Μόχα μέσα σου..και με συγκίνησες κιόλας*
ευχαριστώ για το σχόλιο που είναι πολύ ανώτερο της δικής μου ανάρτησης.

Mpouklas είπε...

Το θέμα δεν είναι μόνο να βρεις τον Μόχα αλλά και την Σπασμένη Πολυθρόνα..αυτή που άφησαν οι τσιγγάνοι..ξέρεις τώρα..

Cri είπε...

..και να ξέρεις πάντα πως το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..

Ανώνυμος είπε...

...ψάχνοντας το μόχα,ανακαλύπτοντας το κενό.
το προαιώνιο,αιώνιο κενό..το κενό που μας κλείνει στον εαυτό μας,το κενό που μας χωρίζει απο το διπλανό μας μόχα,αν καιεκείνος κάθεται δίπλα μας..
δεν φταίει που είμαστε χαμένοι στη μετάφραση,φταίει που το κενό έγινε η μόνη μας αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

τι θα γίνει κοπελιά? θα γράψουμε κανένα καινούργιο ποστ?το κοινό σου αδημονεί...