Ακέφαλο Πόνυ

-Κλείστε τα μάτια σας!

Ο ακορντεονίστας πέρασε ξανά κάτω απ'το παράθυρό μου. Είναι σαν να παίζει λούπα ξανά και ξανά και ξανά το Η 25η ΆΝΟΙΞΗ της ζωής Σου. Βαρύ. Πάρα πολύ βαρύ. Θέλω να πηδήξω απ' το παράθυρο και να του πέσω στο κεφάλι. Να πούνε ---- ακορντεονίστας νεκρός από 25χρονη πτυχιούχο θεατρολογίας, εκείνη επέζησε----. Στ' αυτιά μου ηχεί μια φάλτσα καραμούζα κάθε φορά που διαβαίνω το κατώφλι του μπάνιου, την τελευταία βδομάδα. Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Αύριο, θέλω να φύγω. Χτες είδα εκείνη τη γριά αλκοόλα ξαπλωμένη σ' όλο της το μεγαλείο στο παγκάκι της πλατείας. Έτσι θα 'πρεπε να 'ναι η γαμημένη η ζωή. Ολόκληρη μέσα σ' ένα μπουκάλι μπύρας. Η χρόνια θλίψη να εξοστρακίζεται με το ποπ του καπακίου. Και μετά, όταν απομακρύνω τα επισφραγίσματα του κουτσού ύπνου απ' τα πρησμένα μάτια να πέφτω σ' ένα στρώμα από γιασεμιά. Εκεί. Ακίνητη. Και ο ακορντεονίστας να χλευάζει την πρωινή μου γύμνια και να με ραίνει γαρύφαλα νεκροταφείου. Να πάρω τους φίλους μου και να πάμε στη θάλασσα και να φοράμε καπελάκια του πάρτυ και να φτιάξουμε κεφτέδες από άμμο και να βρέξουμε τις πατούσες μας στην απριλιάτικη θάλασσα και ο ήλιος να μας κάψει τις μύτες και να με τσιμπήσει μέλισσα στην παλάμη όπως τότε που ήμουν 5.

-Λαβίδα, παρακαλώ.

Είναι χάλια άμα είσαι στην τουαλέτα έξω, από αυτές που δεν κλειδώνουν και σου χτυπάνε την πόρτα. Και τότε τί απαντάς. Άλλος/η/ο. Με το ένα χέρι κρατάς τα βρακιά σου και με τ' άλλο την πόρτα. Πολύ άβολο συναίσθημα. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι μάταιο να κυνηγήσω το βόρειο σέλλας όπως σκεφτόμουν στα 13. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθω πως κυκλοφορώ ξεβράκωτη στους δρόμους της πόλης με μια τρύπια απόχη. Ό,τι πιάνω, φεύγει. Θέλω να πιάσω παρατημένα χρόνια, από αυτά που κανείς δεν τα θέλει πια. Να τα κολλήσω πλάι στα δικά μου.

-Πόση είναι η πίεσή της;

Κάθε χρόνο την ώρα που είναι να σβήσω τα κεράκια μου σκαλώνω. Πρέπει να αποφασίσω τι ευχή θα κάνω. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όλη τη χρονιά το σκέφτομαι, μα εκείνη τη στιγμή τα ξεχνάω όλα. Κάθε χρόνο κάνω την ίδια ευχή. Να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη. Δεν πιάνει ποτέ. Η σώτη τριανταφύλλου το 'χε γράψει στο απ' την άκρη της πόλης. Μαλακία που το σκέφτηκε πριν από μένα. Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι να πεταρίζουν πεταλούδες στο στομάχι σου. Αν όντως πεταρίσουν, ίσως κάπου αλλού, μακριά, ένα πόνυ αυτοκτονήσει. Αυτό δε μου φαίνεται και τόσο καλό. Αύριο, θέλω να πάρω τους δρόμους απ' το πρωί και να κλέψω μια παραμάνα από έναν πλανόδιο στην Αθηνάς. Και μετά να φάω ένα σουβλάκι στον περίβολο της αγίας ειρήνης. Να πάω να χαζέψω βιτρίνες στην αγίου μάρκου, αλλά στην πραγματικότητα να κοιτάζω το προσωπό μου από το τζάμι. Θέλω -έτσι για αλλαγή- να το αναγνωρίσω. Να χαρίσω ένα γλειφιντζούρι σ' ένα παιδάκι με αντάλλαγμα να ουρλιάξει τ' ονομά μου στη στοά σπυρομήλιου.

-Ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά να την κλείνουμε.

Όπως θα βγαίνω αύριο από το ασανσέρ θέλω ο διαχειριστής της πολυκατοικίας να μου κάνει δώρο ένα εισιτήριο για την Πράγα. Να καταλάβω επιτέλους πως μοιάζει αυτή η άνοιξη της Πράγας. Να δω τη σκατόγρια του 5ου ορόφου να γράφει με σπρέι στον απέναντι τοίχο νίκο φώσκολε αγάπα με αν τολμάς! Καθώς θα πίνω τον καφέ μου στην κουνιστή πολυθρόνα, ατενίζοντας την ελαιογραφία πάνω απ' τον κοκκινο καναπέ, θα σκεφτώ πόσα χρόνια μου απομένουν ακόμη μέχρι να... Μέχρι να μεγαλώσω. Μέχρι να κατάβω πως έχουν τα πράγματα. Μέχρι να ερωτευτώ. Μέχρι να πέσω πάνω σε φρέσκο τσιμέντο. Μέχρι να καταφέρω να κάνω απνευστί ερωτική εξομολόγηση στο αγόρι που θα διασχίσουμε μαζί την οδό Τροίας. Μέχρι να καρφιτσώσω σωστά όλα τ' αστέρια του αυγουστιάτικου στερεώματος. Μέχρι να σταματήσω να φοβάμαι τα γενέθλιά μου. Θα φτιάξω μια πορτοκαλόπιτα.

-Πώς νιώθετε; Ζαλίζεστε; Η επέμβαση ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Μιλήστε μου, παρακαλώ. Αν με καταλαβαίνετε ανοιγοκλείστε τα ματοτσίνορά σας!

Ανοιγόκλεισε τα ματοτσίνορά της. Ξανάκλεισε τα μάτια της στην προσπάθειά της ν' ανακαλέσει στη μνήμη της τις σκέψεις που πυρπόλησαν το μυαλό της στη διάρκεια της νάρκωσης. Μόνο ο ήχος ενός ξεκούρδιστου ακορντεόν είχε απομείνει. Και μια παραμάνα.