Για σένα βράζει ετούτη η άδεια κατσαρόλα.
Για μας θα βράσει ετούτη η άδεια κατσαρόλα;
Κι αν τη γεμίσουμε, ποιός σκατά θα φάει τόσο φαί;
Κι αν μας πιάσουν καούρες;
Θα μου κρατάς το χέρι όταν θα γουργουρίζει η κοιλιά μου;
Για μας θα βράσει ετούτη η άδεια κατσαρόλα;
Κι αν τη γεμίσουμε, ποιός σκατά θα φάει τόσο φαί;
Κι αν μας πιάσουν καούρες;
Θα μου κρατάς το χέρι όταν θα γουργουρίζει η κοιλιά μου;
6 σχόλια:
PLUS
Αν το βραστό όσο κι αν τρως δεν τελειώνει,
ψήνεσαι να μπεις μαζί του στο φούρνο να σκάσεις;
Θα φυλάξω το χέρι σου για το αποτύπωμα δεξιού δείκτη
και για να υπογράψω πως άφησες τις ρίζες σου κληρονομιά σε κανέναν.
Έτσι θα γλιτώσει η αιωνιότητα από μια απολύτως πετυχημένη απεργία πείνας.
Θα ακολουθήσω το ανεξάντλητο βραστό στο φούρνο.
Αν εκραγώ, πάντα θα υπάρχει το δαχτυλικό μου τύπωμα.
Δεν ξέρω να μαγειρεύω στο φούρνο.
Δεν τον έχω προθερμάνει.
Είναι κρύος.
Στους 200 βαθμούς καιγόμαστε;
Θα μου χαρίσεις λαστιχένια γυαλιά θαλάσσης για να μην κλάψω όταν ξεφλουδίσω το κρεμμύδι;
Θα, θα, εννοείται δωρεάν.
Κι αν δε σε φτάνουν τελικά
πσεύτικα λόγια πολαρόιντ εικόνες
πού 'χουν χαρτί χορταστικό ιλουστρασιόν
τότε σίγουρα Εγώ θα θα θα
ξανά και ξανά
όσα -τάχα μου-μάnγκα μου- δεν ξες.
εμείς που σώζουμε την πάλη
σαν κάτι ανίερο κι ανόσιο
με τη ζώνη υποβιβασμού στο λαιμό
Χ αγωνιστικές πριν το τέλος
δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτΕ.
Μόνο να τους πείσουμε ν' αυτοκαταστραφούν.
Σσσσσσσς! Τρελάθηκες;
Θες να σε δέσουν για ποιητική τρομοκρατία;
Δεν είδα/Δεν ξέρω/Δεν απαιτώ.
Αυτήν απέναντί μου θα την καρυδώσω όμως.
Θα, θα, εννοείται.
απόκοσμο ντανταϊστικό παραλήρημα.
αυθεντικό.
από αυτά που σου γαργαλάνε τ' αυτί σαν το μυτερό γένι του Εμπειρικού Πορνόγερου.
αυτήν την άνοιξη η ποιητική τρομοκτατία θ' αφανίσει την τρομολαγνεία.
ζήτω η λαγνεία.
σκόρπια σώματα, πάνω σε βρεγμένα σεντόνια.
ανοιχτή θα παραμείνει η λάμπα τη νύχτα.
και τελικά ας το λήξουμε μια για πάντα, Η ΛΑΜΠΑ ΔΕΝ ΚΑΙΕΙ ΤΖΑΜΠΑ.
σε σένα 'κει έξω που το πρωί πήγες για δουλειά,
ενώ τα σεντόνια ήταν ακόμη ζεστά.
Κάποτε-κάποτε συμβαίνει και αλλάζουμε εντελώς τον τρόπο που σκεφτόμαστε στις ίδιες συνθήκες. Αξιοσημείωτη δε, είναι η αλλαγή στα συναισθήματα που μας δημιουργούν οι ίδιες -ή έστω- αντίστοιχες εμπειρίες. Η θερμοκρασία, φερ' ειπείν, μερικών συγκεκριμένων κλινοσκεπασμάτων στάθηκε κάποτε αφορμή να γραφτεί και να διαβαστεί ένας στίχος, να υγρανθούν 4 μάτια, 2 μύτες, 1 παιδικό μουνάκι (αφιερωμένο στους μερακλήδες που ψάχνουν για δαύτα στο google - get a life! ή αλλιώς ΘΑ ΣΑΣ ΤΑΪΣΟΥΜΕ Τ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΡΑΠΑΤΣΑΔΑ), να σηκωθεί 1 ενήλικο πουλί, να τονωθούν 2 εγωισμοί, να βρουν αφορμή 2 μυαλά να πετάξουνε στα σύννεφα, 4 χέρια να συμπλεχθούν, να βυθιστούν και να εξαφανστούν εν τέλει μέσα σε 1 σφιχτό, περικυκλωτικό αγκάλιασμα. Κάποτε θεωρούσαμε γοητευτικό αυτό που τώρα μας τυραννάει. Και τότε, όμως, όπως ακριβώς και τώρα ψάχναμε κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχουμε ξαναΜΑΤατζήσει για να συγκλονιστούμε. Άμα το βρίσκαμε ψάχναμε για κάτι άλλο, κρατώντας μετά βίας ζωντανή στη μνήμη σου σώματος την παρελθούσα ηδονή και προσπαθώντας να την επαναφέρουμε δίχως να επαναληφθούμε. Βλακείες! Αυτό που με τσαντίζει είναι πως βγαίνοντας απ' τα ίδια σκεπάσματα, ξεκίνησα για δουλειά ξερός και μόνος. Έτσι δεν έχω διάθεση ούτε να χαρώ τη λιακάδα μετά την πρωινή βροχή, ούτε να πω καλημέρα σε κανέναν, ούτε ν' ακούσω για την ομορφιά του κόσμου, ούτε να γράψω γι' αυτήν. Μόνο οι χριστοπαναγίες που 'χω ρίξει απ' το πρωί πιάσανε τόπο.
Για να μην το ξεχάσεις ποτέ:
Είμαι γελοίος και φτηνός.
Με σιχαίνεσαι.
Δημοσίευση σχολίου