φιλντισένιο κουκούτσι

Βαλσαμωμένο Αγόρι,

σου γράφω απ' τον πρώτο όροφο ενός νεοκλασσικού που απ' έκσω φαίνεται να πέφτει, μα από μέσα βαστχιέται μια χαρά. αυτές τις μέρες ειμαι πολύ μεγάλη. πχιο πολύ κι από εκείνη την εποχή που τελείωνα το σχολείο και ούρλιαζα στους εκρού τοίχους του σπιτχιού της πρώην φαναρίου χωρίς να παίρνω απαντήσεις. η πυκνότητα του χρόνου που περνάει άφησε μια ρυτίδα στο μέτωπό μου και μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτχια μου. πχιο πολύ από σένα μ' αρέσει η φωνή σου. ωραία είναι να μου μιλάς. και κσέρεις είναι παράκσενο, μα ό,τι κι αν μου λες το κάνω αμέσως εικόνα. οι περιηγήσεις σου στον παγκόζμιο χάρτη και οι ιστορικές σου αναφορές. έχει μια ζέση η φωνή σου και μου κσεβουλώνει τ' αφτχιά μου. αλλά καμιά φορά άμα πίνω πολύ κόκκινο κρασί βουλώνουν. και τώρα που στα γράφω αυτά είμαι έτοιμη να τα μπήκσω, μα δεν κσέρω γιατί. βέβαια είναι και κυργιακή. αυτή την εποχή οι κυργιακές φαντάζουν πχιο απειλητικές. κι η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά, σα να εχτυλίσσεται σπαγγέτι γουέστερν στο μακσιλάρι μου. αλλά δεν είναι από φόβο. το δίχως άλλο δεν είναι από φόβο. από ανυπομονησία είναι. και κάπως μέσα στο πάθος της καταπιεζμένης φωτχιάς αποπροσανατολίζομαι. αλλά κάθε που κσανασυνατώ το κενό ανάμεσα στα δόντια σου, βρίσκω το δρόμο. θα σου χάριζα το κουρδιστό μου αφτοκίνητο με το χαμογελαστό κυριούλη που βάζει πετρέλαιο για να μάθω τι σκέφτεσαι. και κάτω από το πάπλωμα φαινόμαστε τόσο μικροί κι έχει πλάκα. γιατί γελάω και καμιά φορά τελοσπάντων. 
και όταν πέφτω στο κρεβάτι μου τις νύχτες και τα πρωινά σε σκέφτομαι. πχιο πολύ σε σκέφτομαι τα σάββατα άμα έχει λαϊκή. κι άλλα σκέφτομαι για σένα, μα δεν είναι ώρα. πες στοπ.

σε φιλώ,

το κορίτσι με τα πολλά μαλλιά