Δυστυχώς για 'κείνο ο ουρανός παρέμεινε στη θέση του. Μονάχα η πινακίδα: " Πωλούνται μπάζα και δονητές μπετόν", ανέμιζε απειλητικά πάνω απ' το κεφάλι του. Η καρατόμηση θα ήταν μια κάποια λύση, σκεφτόταν καθώς προσπαθούσε να κρατήσει την ισορροπία του στο γλιστερό κατάστρωμα του παποριού Μπλε-ο-θεός-να-το-κάμει-Άστρο... Οι 10 ώρες πέρασαν βασανιστικά αργά με λίγα λόγια και πολλή μουσική. Ο στόχος επετεύχθει. Ο άμεσος και μακρόσυρτος εναγκαλισμός με τη χέστρα αποφεύχθει.
Ξημερώματα πάτησε το βρωμίλικο το σανδάλι στο Νησί.
Αίφνης σκόνταψε πάνω στον γνώριμο παλαιοπρόσκοπο ή παλιοπρόσκοπο και.. μεταμορφώθηκε στην κολοκύθα του 2007. Την μυξιάρα και κατσούφικη εκείνη κολοκύθα που είχε αναδειχτεί "Miss Όπου-Βρω-Το-Πουτανάκι-Τη-Σταχτοπούτα-Θα-Το-Αφήσω-Κουρούπα Κολοκύθα" για το 2007. Για μερικές στιγμές έγιναν το τρελό προσκοπικό δίδυμο που όλοι αγάπησαν. Το παλιοπροσκοπάκι όμως την κοπάνησε με το παποράκι της γραμμής... Εκείνο, το Διαβολικό έπνιξε τον πόνο του στα " ντολμαδάκια γιώργος".
Το Νησί δεν ήταν πια το ίδιο.
Τα πρωινά ξεχυνόταν με το Δώρο Παλαβό στις παραλίες, τσαλαβουτώντας με την κολυμβητική δεινότητα της Γεωργίας Βασιλειάδου...
Τα βράδια με την ίδια πάντοτε παρέα έμενε στο Κάμπι... πίνοντας με την αλκοολική δεινότητα του Ορέστη Μακρή...
Το Νησί δεν ήταν πια το ίδιο.
Όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα του, αντίκρυζε απελπισμένα προσκοπάκια που εκλιπαρούσαν για λίγη αγάπη. Εκείνο, τα χλεύαζε και τα λυπόταν.
Κάθε φορά όμως που έμπαινε στην Όσα-παίρνει-ο-άνεμος Σκηνή του ένα δάκρυ άφηνε αλμυρό λεκέ στο πουά φανελάκι ...
Τότε έχωνε το κεφαλάκι στο υπνοκουκούλι του και ψιθύριζε:
"Δως μου λίγη ακόμα αγάπη... Είμαι ο βασιλιάς των Γελοίων! ".
Το Νησί δεν ήταν πια το ίδιο.
Η πικρίλα εντός του δεν υποχώρησε όσα choco banana κι αν καταβρόχθισε. Και ο σκύλος ο Κλουζώ του έπαιρνε τ' αφτιά με τις φωνές του. Είχε το ρυθμό μέσα του... Έφτιαχνε μαγικά μπαλόνια και δάνειζε το ρυθμό στο προσκοπάκι που στροβιλιζόταν με τη σειρά του γύρω του σαν υπνωτισμένο.
- Θα μου φτιάξεις έναν πιγκουϊνο??, του φώναξε.
- No penguins!!!, γρύλισε θυμωμένα ο Κλουζώ.
Εκείνο, του επέστρεψε το ρυθμό και έμεινε να τον κοιτά σκυθρωπό.
- Σαμπάνια και giant beans σ' όλο το μαγαζί!!, είπε ξανά εκείνος και το προσκοπάκι αναθάρρυσε.
Όσα giant beans κι αν έφαγε όμως, τα μάτια του συνέχισαν να στάζουν τις νύχτες. Αποφάσισε να μαζέψει τα συμπράγκαλα και να μπει στο πρώτο Μπλε-ο-θεός-να-το-κάμει-Άστρο.
Με τις τσέπες αδειανές, μια γαστρεντερίτιδα που το παλάβωσε και ένα εξωφρενικό πρήξιμο στο πόδι από τη Μάγια τη μέλισσα, επέστρεψε στην Πόλη. Στριμώχτηκε όπως όπως και όχι όπως πρέπει σ' ένα βαγόνι τρένου και με όση δύναμη του είχε απομείνει , φώναξε:
- Δως μου λίγη ακόμα αγάπη γαμώ την Παναχαϊκή μου!!!
Υ.Γ. : Τελικώς οι στενές επαφές με τη χέστρα δεν απετράπηκαν...
Ξημερώματα πάτησε το βρωμίλικο το σανδάλι στο Νησί.
Αίφνης σκόνταψε πάνω στον γνώριμο παλαιοπρόσκοπο ή παλιοπρόσκοπο και.. μεταμορφώθηκε στην κολοκύθα του 2007. Την μυξιάρα και κατσούφικη εκείνη κολοκύθα που είχε αναδειχτεί "Miss Όπου-Βρω-Το-Πουτανάκι-Τη-Σταχτοπούτα-Θα-Το-Αφήσω-Κουρούπα Κολοκύθα" για το 2007. Για μερικές στιγμές έγιναν το τρελό προσκοπικό δίδυμο που όλοι αγάπησαν. Το παλιοπροσκοπάκι όμως την κοπάνησε με το παποράκι της γραμμής... Εκείνο, το Διαβολικό έπνιξε τον πόνο του στα " ντολμαδάκια γιώργος".
Το Νησί δεν ήταν πια το ίδιο.
Τα πρωινά ξεχυνόταν με το Δώρο Παλαβό στις παραλίες, τσαλαβουτώντας με την κολυμβητική δεινότητα της Γεωργίας Βασιλειάδου...
Τα βράδια με την ίδια πάντοτε παρέα έμενε στο Κάμπι... πίνοντας με την αλκοολική δεινότητα του Ορέστη Μακρή...
Το Νησί δεν ήταν πια το ίδιο.
Όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα του, αντίκρυζε απελπισμένα προσκοπάκια που εκλιπαρούσαν για λίγη αγάπη. Εκείνο, τα χλεύαζε και τα λυπόταν.
Κάθε φορά όμως που έμπαινε στην Όσα-παίρνει-ο-άνεμος Σκηνή του ένα δάκρυ άφηνε αλμυρό λεκέ στο πουά φανελάκι ...
Τότε έχωνε το κεφαλάκι στο υπνοκουκούλι του και ψιθύριζε:
"Δως μου λίγη ακόμα αγάπη... Είμαι ο βασιλιάς των Γελοίων! ".
Το Νησί δεν ήταν πια το ίδιο.
Η πικρίλα εντός του δεν υποχώρησε όσα choco banana κι αν καταβρόχθισε. Και ο σκύλος ο Κλουζώ του έπαιρνε τ' αφτιά με τις φωνές του. Είχε το ρυθμό μέσα του... Έφτιαχνε μαγικά μπαλόνια και δάνειζε το ρυθμό στο προσκοπάκι που στροβιλιζόταν με τη σειρά του γύρω του σαν υπνωτισμένο.
- Θα μου φτιάξεις έναν πιγκουϊνο??, του φώναξε.
- No penguins!!!, γρύλισε θυμωμένα ο Κλουζώ.
Εκείνο, του επέστρεψε το ρυθμό και έμεινε να τον κοιτά σκυθρωπό.
- Σαμπάνια και giant beans σ' όλο το μαγαζί!!, είπε ξανά εκείνος και το προσκοπάκι αναθάρρυσε.
Όσα giant beans κι αν έφαγε όμως, τα μάτια του συνέχισαν να στάζουν τις νύχτες. Αποφάσισε να μαζέψει τα συμπράγκαλα και να μπει στο πρώτο Μπλε-ο-θεός-να-το-κάμει-Άστρο.
Με τις τσέπες αδειανές, μια γαστρεντερίτιδα που το παλάβωσε και ένα εξωφρενικό πρήξιμο στο πόδι από τη Μάγια τη μέλισσα, επέστρεψε στην Πόλη. Στριμώχτηκε όπως όπως και όχι όπως πρέπει σ' ένα βαγόνι τρένου και με όση δύναμη του είχε απομείνει , φώναξε:
- Δως μου λίγη ακόμα αγάπη γαμώ την Παναχαϊκή μου!!!
Υ.Γ. : Τελικώς οι στενές επαφές με τη χέστρα δεν απετράπηκαν...
1 σχόλιο:
Μην βγει παραέξω..αλλά μερικούς από την "Λέσχη"(ξέρεις εσύ..των τιποτένιων-αν έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται μέλη της..)τους επισκέπτεται κάθε βράδυ το θρασύτατο φάντασμα του Νησιού.Μόλις σβήσει το αρρωστημένο πράσινο φωτάκι..Χορεύει σέρνοντας τα πόδια του,βρωμάει τεκίλα,μπύρα και τσιγάρο και γελάει με ένα ανελέητα εκνευριστικό γέλιο.Συγχρόνως τους σπρώχνει για να πάρει κι αυτό λίγο μαξιλάρι ψιθυρίζοντας τους-με κάθε λεπτομέρεια-στο αυτί ιστορίες από εκείνες τις μέρες..Σίγουρα στο τέλος το φάντασμα θα τα καταφέρει!Θα τους λείπει ακόμα και το ροχαλητό του τριαξονικού της διπλανής σκηνής(πώς το ξέχασες αυτό προσκοπάκι?)Δεν το αντέχουν.Το σιχαίνονται το πούστικο κι ας αφήνουν κάθε φορά την πόρτα μισάνοιχτη..Πού θα πάει θα γυρίσω πίσω..έτσι δεν είναι?
Υ.Γ.Άκρως παλαβές μέρες!Μακάρι το πονηρό αυτό Νησί να ήταν ευχαριστημένο μ'ένα μόνο σανδάλι..εκείνο όμως κράτησε κι άλλα..
Δημοσίευση σχολίου