Καμικάζι

Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν πάντα "αναίσθητο μόγγολο"... Τον τελευταίο καιρό όμως περίεργες αλλαγές διενεργήθηκαν εντός του. Θες που το κλίμα πήγαινε κατά διαόλου, θες που η Α.Ε.Κ. έχασε το πρωτάθλημα από το βρωμιάρη το γαύρο, θες η κρίση των 30... ανατρίχιαζε με τα πάντα.

Ανατρίχιαζε τα πρωινά που αντίκρυζε τους μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια του. Ανατρίχιαζε κάθε φορά που του χυνόταν ο ελληνικός καφές στο πατάκι της κουζίνας. Ανατρίχιαζε κάθε που άνοιγε το παράθυρο και αντίκρυζε το χοντρό μεσόκοπο γείτονα να ξύνει επιδεικτικά τ' αρχίδια του. Ανατρίχιαζε όταν έβλεπε τα μπογιατισμένα μαλλιά του Καρατζαφέρη και τον Άδωνη (όνομα, που φανερώνει το ατόφιο χιούμορ των γονιών του!) Γεωργιάδη να ιδρώνει σαν το γουρούνι και να εκσφενδονίζει πατριωτικό σάλιο, διαφημίζοντας τους θησαυρούς μιας αρχαίας ελλάδας. Ανατρίχιαζε κάθε φορά που άνοιγε την μπαλκονόπορτα και έβλεπε την Μαιρούλα απέναντι, με το σφιχτό της το κωλαράκι, να ποτίζει τα άνθη στο μπαλκόνι. (Αχ, ρε Μαιρούλα παράτα το κωλόπαιδο τον Κυριάκο ). Ανατρίχιαζε με τις πρωινές του καύλες. Ανατρίχιαζε κάθε φορά που άκουγε το "Every night" των Last Drive, πίνοντας τσίπουρα με το φίλο Χλαπάτσα στην ταράτσα. Ανατρίχιαζε κάθε φορά που τον έπαιζε για την Μόνικα την Μπελούτσι, άλλα έχυνε για το Αλικάκι του. Ανατρίχιαζε όταν αντίκρυζε το Αλικάκι γυμνό στο κρεβάτι να του ψιθυρίζει στ' αυτί: Γάμα με στα τέσσερα καργιόλη! Ανατρίχιαζε κάθε φορά που σκεφτόταν πως το Αλικάκι είχε πάψει εδώ και καιρό ν' ανατριχιάζει με την πάρτη του. Ανατρίχιαζε κάθε που περνούσε απ' τα Προπύλαια εν ώρα πορείας. Ήταν πια πολύ μεγάλος γι' αυτά. Όσο κι αν φωνάζουν ,"αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ"... Ανατρίχιαζε κάθε φορά που έβλεπε στο youtube βιντεάκια με τα δαρμένα 16χρονα. Ανατρίχιαζε κάθε φορά που άκουγε να μιλούν για τον Δεκέμβρη. Εκείνος τότε "διάβαζε" για το μεταπτυχιακό και ούτως ή άλλως ήταν πια πολύ μεγάλος γι' αυτά. Ανατρίχιαζε κάθε φορά που το αφεντικό του τον χτυπούσε στον ώμο. Ανατρίχιαζε καθώς κοιτούσε -όσο έφτιαχνε ένα campari soda- αυτόν τον γελοίο τον τύπο να τα ρίχνει στο Κατερινάκι, που ήταν φορτωμένο μ' ένα δίσκο γεμάτο τεκίλες. Ανατρίχιαζε όταν τα 18χρονα που κάθονταν στην μπάρα, έχυναν νερό στα στενά τους μπλουζάκια με αποτέλεσμα να πετιούνται ωσάν ακόντια οι απίστευτες ρώγες. Ανατρίχιαζε στο λεωφορείο, όταν ο ελεγτής ξεφτίλιζε τους μετανάστες και εκείνος δε μιλούσε, έπρεπε να μιλήσει, δε μιλούσε, δε μιλούσε, δε μιλούσε... Ήταν πια πολύ μεγάλος γι' αυτά. Το Αλικάκι είχε πηδηχτεί μ' όλους τους κοινούς τους φίλους. Εκείνος δε μιλούσε, δε μιλούσε, δε μιλούσε. Κι όλο ανατρίχιαζε και ανατρίχιαζε με το κάθε τι.

Έφτασε σε σημείο να πονά. Πονούσε κάθε ίντσα του δέρματός του, πονούσαν οι κρόταφοί του, οι παλάμες του ίδρωναν ανελέητα και κείνο το τρέμωλο έγινε ανεξέλεγτο. Η κατάσταση αυτού του μόνιμου ρίγους του τρέλαινε το μυαλό.

Ήταν Κυριακή, οι ανατριχίλες τον είχαν καθηλώσει για ακόμη μια φορά στον κόκκινο καναπέ με έναν νες στο χέρι. Ώρες αμίλητος. Σηκώθηκε τρέμωντας, παρατρίχα δεν σκόνταψε στο καλάθι των περιοδικών. Άνοιξε την ντουλάπα του Μάστορα. Παραμέρισε τα 12 κουτιά ανέγγιχτων προφυλακτικών και τράβηξε απ' το βάθος το σχοινάκι, που είχε αγοράσει απ' τα jumbo για να εξολοθρεύσει το νεοσύστατο μπυροκοίλι του. Κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Κρέμασε σαν θηλιά το σχοινί απ' τον πολυέλαιο της γιαγιάς του. Στη θέα της αγχόνης ηρέμησε. Δεν τον διαπέρασε ούτε μια τόση δα μικρούλα ανατριχίλα.
Αυτό ήταν.
Σε λίγο τραμπαλιζόταν ανέμελος πάνω απ' το σκρίνιο που του είχε χαρίσει, το Πάσχα του '06, η θεία Μερόπη...