Είναι αυτό... που δεν είσαι πια 19, αλλά από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ακόμη μόνος μέσα σε πολλούς. Ακόμη να περιμένεις να σου χτυπήσει την πλάτη. Ακόμη να περιμένεις να σου χτυπήσει το κουδούνι. Έχεις μεγαλώσει τόσο... πολύ... πιά... Στα 19 περίμενες. Τώρα.. λυπάσαι!
Τους λυπάσαι. Σε λυπάσαι. Τα κοριτσάκια, τα χαριτωμένα που όλο γελάνε και γελάνε χωρίς λόγο και δεν έχουν ιδέα για τίποτα, αλλά είναι εξωφρενικά αστείο. Χορεύουν και πίνουν και πίνουν και χορεύουν κι άλλο. Κι εσύ δε ζηλεύεις. Λυπάσαι. Κι άλλο. Έπειτα στριμώχνονται σε γωνίες. Με εκείνο το αγόρι που σου άρεσε στα 19 και στα 20 και.. και.. Βαρέθηκες. Αγόρια μαστουρωμένα. Κρατάς την πολύτιμη μέθη σου, αλλά και πάλι βλέπεις, το βλέπεις καθαρά... Πότε δεν το κατάφερες. Δεν τις μπορείς τις γωνίες βρε αδελφέ. Δε θα το κάνεις ποτέ.
Είναι σαν όλοι να κρατούν το ίδιο πανό: Είμαι μόνος και απελπισμένος, γάμησέ με! Απουσία νοήματος και διαρκείς μοναχικοί θάνατοι. Δεν καταλαβαίνεις. Το κουδούνι χτυπάει τρεις, θα γίνεις κολοκύθα. Φύγε!
Και σε τρεις μέρες Κυριακή. Όχι, σαν τις άλλες... Ένας Δεκέμβρης έφυγε. Τώρα, καινούργιος. Άλλος. Ακόμη μόνος εσύ. Καρδιά και δόντια σφιγμένα. Τί σκατά θα γίνει μετά;
Όχι άλλες επέτειοι. Όχι άλλοι απολογισμοί. Όλα καινούργια. Όλα καινούργια;
Δίψα για εξέγερση.
Εγώ εξεγείρομαι, εσύ εξεγείρεσαι. Αυτοί εξεγείρονται;
Όλοι μαζί πάλι... και ο καθένας μονάχος του.. πάλι.
Κάτω από τα μεγάλα φώτα, κάτω απ' τις μεγάλες βιτρίνες. Στους αχανείς δρόμους. Όλα γυρίζουν. Εσύ φωνάζεις. Αυτός πέφτει κι όλο πέφτει. Αυτοί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, πετούν δακρυγόνα. Εσύ πεθαίνεις κάτω από μαθητικά ουρλιαχτά. Σήκω. Σήκω.
Είσαι εκείνος με το κασκόλ. Πίσω απ' τον κάδο. Μπροστά απ' την τράπεζα.
Κι όλοι μόνοι.
Μια φωτιά ρε παιδιά.
Βοήθεια ρε παιδιά.
Εδώ πεθαίνουν ρε παιδιά.
Κάποιοι δε θα γυρίσουν. Πίσω. Θα τους φάμε. Δε θα μας φάνε. Πίσω...
Φώναξε! Κι άλλο... πιο πολύ..!
Σκούντα τον διπλανό σου. Μίλα! Είναι το αερικό που ονειρεύτηκες χτες βράδυ.
" Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει.. ο νούς μας είν' αληταριό κι όλο θα δραπευτεύει.." .
Θα δραπετεύει;; Πές μου, αλήθεια...
Τους λυπάσαι. Σε λυπάσαι. Τα κοριτσάκια, τα χαριτωμένα που όλο γελάνε και γελάνε χωρίς λόγο και δεν έχουν ιδέα για τίποτα, αλλά είναι εξωφρενικά αστείο. Χορεύουν και πίνουν και πίνουν και χορεύουν κι άλλο. Κι εσύ δε ζηλεύεις. Λυπάσαι. Κι άλλο. Έπειτα στριμώχνονται σε γωνίες. Με εκείνο το αγόρι που σου άρεσε στα 19 και στα 20 και.. και.. Βαρέθηκες. Αγόρια μαστουρωμένα. Κρατάς την πολύτιμη μέθη σου, αλλά και πάλι βλέπεις, το βλέπεις καθαρά... Πότε δεν το κατάφερες. Δεν τις μπορείς τις γωνίες βρε αδελφέ. Δε θα το κάνεις ποτέ.
Είναι σαν όλοι να κρατούν το ίδιο πανό: Είμαι μόνος και απελπισμένος, γάμησέ με! Απουσία νοήματος και διαρκείς μοναχικοί θάνατοι. Δεν καταλαβαίνεις. Το κουδούνι χτυπάει τρεις, θα γίνεις κολοκύθα. Φύγε!
Και σε τρεις μέρες Κυριακή. Όχι, σαν τις άλλες... Ένας Δεκέμβρης έφυγε. Τώρα, καινούργιος. Άλλος. Ακόμη μόνος εσύ. Καρδιά και δόντια σφιγμένα. Τί σκατά θα γίνει μετά;
Όχι άλλες επέτειοι. Όχι άλλοι απολογισμοί. Όλα καινούργια. Όλα καινούργια;
Δίψα για εξέγερση.
Εγώ εξεγείρομαι, εσύ εξεγείρεσαι. Αυτοί εξεγείρονται;
Όλοι μαζί πάλι... και ο καθένας μονάχος του.. πάλι.
Κάτω από τα μεγάλα φώτα, κάτω απ' τις μεγάλες βιτρίνες. Στους αχανείς δρόμους. Όλα γυρίζουν. Εσύ φωνάζεις. Αυτός πέφτει κι όλο πέφτει. Αυτοί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, πετούν δακρυγόνα. Εσύ πεθαίνεις κάτω από μαθητικά ουρλιαχτά. Σήκω. Σήκω.
Είσαι εκείνος με το κασκόλ. Πίσω απ' τον κάδο. Μπροστά απ' την τράπεζα.
Κι όλοι μόνοι.
Μια φωτιά ρε παιδιά.
Βοήθεια ρε παιδιά.
Εδώ πεθαίνουν ρε παιδιά.
Κάποιοι δε θα γυρίσουν. Πίσω. Θα τους φάμε. Δε θα μας φάνε. Πίσω...
Φώναξε! Κι άλλο... πιο πολύ..!
Σκούντα τον διπλανό σου. Μίλα! Είναι το αερικό που ονειρεύτηκες χτες βράδυ.
" Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει.. ο νούς μας είν' αληταριό κι όλο θα δραπευτεύει.." .
Θα δραπετεύει;; Πές μου, αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου